Gotycka baszta, brama w murach miasta, została w XVI w. zaadoptowana na cele sakralne. Odtąd pełniła rolę wieży kościelnej i dzwonnicy.

Wieża była kilkakrotnie w rożnym stopniu niszczona i odbudowywana. Np. w podczas pożaru z 1637 roku kościół pozostał w nienaruszonym stanie, ale zapaliła się wieża, którą   w następnych latach odbudowano.

Największe zniszczenie spowodował pożar w 1813 r. Spłonął  wówczas  również sąsiadujący  z dzwonnicą kościół. Kościół został częściowo odbudowany, prace przy nim zakończono   w 1818 r. Remontu wieży zaniechano. W 1821 r. przygotowano plan odbudowy dzwonnicy, jednak nie doszedł on do skutku. W kilka lat później – w 1827 roku dokonano jedynie zakupu dwóch dzwonów (Piotra, Pawła), które zawieszono na placu kościelnym na drewnianej konstrukcji.

Dopiero w  latach 1905-1908 podjęto – połączony z gruntowną przebudową – remont kościoła. Do odbudowy wieży przystąpiono po jego zakończeniu. Mniej więcej w tym czasie doszło do sporu między władzami miasta a Kościołem o prawa własności do placu przykościelnego, a tym samym do wieży.  Spór zakończył się podziałem placu – wieża i plac przed nią stał się własnością Kościoła, pozostałą część przyznano miastu, które wystawiło tam szkołę katolicką. Po rozstrzygnięciu  kwestii własności, w 1909 roku zaczęto odbudowę dzwonnicy. W piątek, 24 września 1910 roku wieczorem o godzinie 21, został ustawiony na neobarokowym hełmie krzyż wieży, a 10 listopada tego samego roku budowla o wysokości 56,2 m została zakończona. Rok wcześniej - 27 listopada 1909 r. zawieszono w niej dzwony. Zwieńczeniem konstrukcji był taras widokowy.

Kierownictwo budowy przejął królewski inspektor budowlany Stössel z Oleśnicy (zastąpił zmarłego Adolfa Köhlera z Oleśnicy – projektanta remontu kościoła), wykonaniem zajął się mistrz budowlany Weber z Kępna. Kościół i wieża - zgodnie z celowym zamysłem projektantów  i budowniczych zachowały jednolity, neogotycki styl podziwiany do dzisiaj.

Dzwonnica przetrwała II wojnę światową. W kolejnych dekadach lat powojennych stopniowo niszczała, aż do czasu objęcia nad nią pieczy przez sycowską Rodzinę Kolpinga.

30 maja 2005 roku w wyniku nawałnicy uszkodzona została iglica Dzwonnicy. Sprawujące opiekę nad dzwonnicą Stowarzyszenie "Rodzina Kolpinga" podjęło się jej naprawy. W trakcie prac remontowych, w dniu 19.08.2005 roku otwarta została miedziana puszka znajdująca się wewnątrz pozłacanego walca wieńczącego iglicę Dzwonnicy. Puszka o średnicy 9 cm, opatrzona puncą wykonawcy, zawierała: dokument na papierze woskowanym, dwa dokumenty na papierze czerpanym oraz rocznik diecezjalny z roku 1907. Dotyczą one historii parafii oraz renowacji wieży i kościoła parafialnego pod wezwaniem Św. Apostołów Piotra i Pawła. Oryginalne dokumenty wraz z puszką miedzianą przekazane zostały  do Muzeum Miejskiego w Sycowie. Kopie opisanych dokumentów w formie kserokopii oraz dodatkowo dokument z okresu bieżącego remontu i aktualne srebrne monety zostały ponownie umieszczone w tubie wykonanej z blachy kwasoodpornej. Tubę umieszczono powtórnie w złoconym walcu pod stopą krzyża dzwonnicy.

W roku 2013 wykonany został PIERWSZY ETAP prac renowacyjnych współfinansowany ze środków MK i DN. Polegał on na wykonaniu renowacji wszystkich elementów drewnianych, okien żaluzjowych, glifów okiennych i odtworzenie sgraffit nad oknami dzwonnicy.  Prace te zostały  zakończone  w październiku 2013r.

Planowany jest również drugi etap prac remontowych dzwonnicy, w ramach którego przewidujemy między innym renowację: kopuły, przebudowę pękających narożników, konserwację elementów stalowych oraz odwilgocenie murów przyziemia.